Zo'n 20 jaar geleden besloot ik met het vieren van moederdag te stoppen. Ik had toen ergens gehoord dat het een erfenis van het fascisme was. Dat kon ik écht niet vieren.
De historische achtergrond staat hier maar inmiddels was het zo gegroeid dat ik al jaren geen aandacht meer aan moederdag had besteed.
Inmiddels ben ik zelf moeder en wordt er door het kinderdagverblijf tijd aan besteed. Ik heb een allerliefst spiegeltje gekregen met zelfbeschilderd randje en een schilderij met een hand- en voetafdruk. Schattig hoor.
Manlief is lekker poolen en ik geniet stil van het feit dat het leven tegenwoordig anders is. We werken en zorgen alletwee en daardoor is het eigenlijk iedere dag een beetje moederdag.
3 opmerkingen:
Al is het nu dan elke dag moederdag, als het vaderdag wordt, zijn de feestelijk tot poppetjes vervormde schoonmaakpakketten niet in de folders te vinden, maar wel de workmates.
"Daarna krijgt moeder ... een nieuw huishoudelijk apparaat" is waarschijnlijk toch nog steeds meer waar. Door heel erg lelijk te doen over voornoemde vermomde dweilen heb ik dat op een afstand weten te houden (en de dweil is hier ook nog nooit versleten geraakt...).
ik vind het toch erg leuk als de kinderen klein zijn en met een zelfgeknutseld prulding aankomen. Dure kadoos hoeven wij moeders niet, (zei de vrouw die dit jaar een Ipod van haar man en oudste zoon kreeg, maar dat was een uitzondering hoor) maar wie weerstaat een zelfgekleid poppetje speciaal voor "moeder"?
Ik heb een blender gekregen van hem (en dat was mijn liefste wens in de categorie overbodig) En ik heb ook nog een flesje amandelolie van het Kruidvat gekregen. Wilde iets heel duurs en olieachtigs maar zoon van 14 heeft dat bij Etos en Kruidvat niet kunnen vinden. Gos wat is het eigenlijk een lieve dag.....
Een reactie posten